نمایشگاه دیگری از طبیعت ساکت، آرام و بیزبان که در قرآن از آن سخن گفته میشود، نمایشگاه آسمان، ماه و ستارگان و کهکشانها هستند. برای انسان فرصتهایی به دست میآید که با تأمل به آسمان نگاه کند و از نگاه خود لذت ببرد.
این فرصت در شب در بیابانها که نور شهرها کمتر وجود دارد و تلألؤ میکند و تابلویی طبیعی و منظم از جهان آفرینش را به نمایش میگذارد، بهتر فراهم میشود .
قرآن با تعبیرات گوناگون این زیباییها را توصیف میکند و مهمتر آنکه ما را به زاویههای پنهان شگفتی جهان آفرینش رهنمون میسازد: خدایی که هفت آسمان را طبقه طبقه آفرید. در آفرینش آن بخشایشگر، هیچگونه اختلاف و تفاوت نمیبینی. باز بنگر آیا خلل و نقصانی میبینی (ملک/3 ). در آیهای دیگر به جزئیات دیگری از آسمان و شگفتیهایش اشاره میکند.
مگر ندیدهاید که چگونه خدا هفت آسمان را توبرتو آفریده است و ماه را در میان آنها روشناییبخش گردانیده و خورشید را چون چراغی قرار داده است( نوح/15).